Badania społecznego dotyczącego korzystania z internetu

 Państwowy Instytut Badawczy NASK opracował  wyniki ogólnopolskiego badania społecznego dotyczącego korzystania z internetu przez młodzież 2021

Link do raportu:

 https://www.nask.pl/pl/raporty/raporty/4295,RAPORT-Z-BADAN-NASTOLATKI-30-2021.html

Jak wyznaczać dziecku granice?

 

Sprawdź, jak mówić, by dziecko cię słuchało i przestrzegało zasad. Poznaj najczęstsze błędy w wyznaczaniu granic. Relacje rodzic – dziecko powinny być oparte na wzajemnym szacunku. Jak więc wyznaczać granice, aby nie naruszyć
w dziecku poczucia własnej wartości? Dzieci potrzebują zasad, by czuć się bezpieczne i właściwie się rozwijać. Ważne jest nie tylko to, czego te zasady dotyczą, ale również sposób, w jaki je formułujemy i przekazujemy dziecku. Na autorytet
u dziecka każdy musi zasłużyć. Dotyczy to nie tylko nowo poznanych przez dziecko osób, ale również rodziców. Sposób w jaki komunikujemy się z dzieckiem może sprawić, że będzie ono chętnie z nami współdziałało, albo wręcz przeciwnie – zrodzi w nim bunt i opór. To od nas zależy, czy nauczymy dzieci szacunku dla innych, czy jedynie przestrzegania granic ze strachu przed władzą drugiego człowieka.

Jak wyznaczać granice, by dziecko ich chętnie przestrzegało?

1. Zapomnij o władzy absolutnej. Zacznij od zmiany wyrazu twarzy i tonu głosu. Nie mów do dziecka z wyrazem żalu, nie rób mu wyrzutów. Stawiając granice nie krytykuj. Nie jest to oczywiście łatwe, zwłaszcza w sytuacjach, gdy dzieci wystawiają naszą cierpliwość na próbę.

2. Zapytaj siebie. Zanim zaczniesz zabraniać, zapytaj siebie:
   - Dlaczego nie chcę pozwolić na to dziecku?
   - Czy to co mówię jest zgodne z tym w co wierzę?
   - Czy ten zakaz jest wyrazem moich przekonań, czy może wynikiem doświadczeń z dzieciństwa np. tak zawsze powtarzała mi moja mama, a teraz nieświadomie kopiuję jej zachowanie.
   - Czy moje polecenia, zakazy są dla dziecka zrozumiałe?
   - Czy mówię to, "bo tak trzeba", czy dlatego, że naprawdę tak myślę?
   - Czy jest to dobre dla moich relacji z dzieckiem?

3. Postaw się w roli dziecka. Zastanów się, jak byś się czuł, gdybyś był dzieckiem i słyszał takie słowa od swoich rodziców? Czy nie sprawiłyby ci bólu, przykrości?

4. Ustal stałe zasady. Jeśli chcesz, by dziecko przestrzegało granic pamiętaj, by obowiązujące reguły były "stałe", a nie zmieniane w zależności od nastroju
   i emocji.

5. Osobisty charakter wypowiedzi. Unikaj ostatecznych stwierdzeń: "nie wolno ci się tym bawić", "nie możesz już dłużej siedzieć w kąpieli". Dziecko chętniej posłucha tego, co mówisz, jeśli wypowiadane zdanie ma charakter osobisty, czyli "chcę, żebyś przestał się już tym bawić", "chcę, żebyś już wyszedł
   z kąpieli". Nieustanne zakazy wyrażone w formie "nie wolno" sprawią, że twoje dziecko poczuje się niezdolne, nieodpowiedzialne. Jeśli zaś wypowiesz je w formie "chcę", czyli z szacunkiem dla dziecka, z pewnością będzie chętniej współpracowało. Lepiej powiedzieć "nie chcę, żebyś ruszała moich rzeczy" niż "nie wolno ci tego ruszać". Taki sposób wyznaczania granic nauczy dziecko, że nie zawsze może dostać to, czego chce, nie naruszając jednocześnie jego potrzeb.

6. Sam przestrzegaj zasad. Pamiętaj, że to ty jesteś dla dziecka wzorem do naśladowania. Wartości, które deklarujesz muszą być zgodne z tym, w jaki sposób postępujesz…

źródło - https://mamotoja.pl/wyznczanie-granic-5-zasad-wyznaczania-granic-dziecku,zasady wychowania-artykul,15198,r1p1.html

SYNDROM OFIARY

 

                          W dzisiejszym wpisie przyjrzymy się Syndromowi Ofiary.

         Czym jest? Jak powstaje? Czy i jak można pomóc osobie z tym syndromem?

Zacznijmy od początku: kto jest predysponowany do zostania ofiarą?
  Osobami predysponowanymi do bycia ofiarą są osoby, doświadczające w dzieciństwie licznych poważnych stresorów – dotyczących ich samych lub ich bliskich. Jako przykład możemy wymienić poważne choroby w rodzinie, śmierć osoby bliskiej, doświadczanie przemocy rówieśniczej. Istotnym czynnikiem jest brak wsparcia lub otrzymanie pseudo wsparcia od otoczenia. Chodzi tu o takie sytuacje, kiedy ktoś zamiast pomagać, nieświadomie szkodzi, np. bagatelizuje, spycha na bok temat doznanych przez kogoś traum. Dzieje się to nie zawsze z powodu złej woli, ale nieumiejętności dawania wsparcia przez opiekunów lub niedostrzegania całokształtu sytuacji. Część rodziców może nawet modelować (inaczej wchodzić w rolę ofiary, jako sposób reagowania na opresje życiowe). Dlatego często córki lub synowie kobiet, doznających przemocy od partnera, także w dorosłości stają się ofiarami. Warto wspomnieć również o wpływie przebiegu okresu płodowego na dalsze życie jednostki. Stresy mamy rzutują na strukturę mózgu płodu - tworzące się sieci neuronalne, poziomy neuroprzekaźników i budowę receptorową mózgu. Zjawisko to niejako toruje drogę do przeżywania kolejnych traum w przyszłości.

 

Wspomniane liczne dystresy, odbijają piętno również na kształtującą się w okresie dzieciństwa i dorastania, osobowość. Z badań wynika, że zaburzenia osobowości sprzyjają wchodzeniu w rolę ofiary. Nie tyczy się to wszystkich zaburzeń. Szczególną uwagę zwraca się na zaburzenia osobowości o charakterze zależnym. Osobowość zależna to zaburzenie, w którym osoba nadmiernie koncentruje się na akceptacji drugiego człowieka. Na tej akceptacji buduje poczucie własnej wartości. Ma ona tendencję do ciągłego ulegania otoczeniu. Wymienia się również osobowość unikającą. Jak sama nazwa podpowiada, zaburzenie to charakteryzuje się unikaniem kontaktów społecznych i różnych aktywności,
w obawie przed negatywną oceną. Są to osoby z dużym poczuciem swojej nieadekwatności, gorszości. W życiu dorosłym, jako predyktory syndromu ofiary wymienia się przemoc (istotny jest czas trwania, rodzaj i częstość doznawanej przemocy), patologiczną zazdrość, gwałt, przymuszanie do nieakceptowanych form współżycia oraz groźby pozbawienia życia.

 

                    Mechanizm powstawania syndromu ofiary jest 3 stopniowy.

I etap - miotanie się z falą własnych emocji, podszytych doznawaną frustracją.
Przeżywanie gniewu, lęku wynikającego z ciągłego „walenia głową w mur”, przy próbie przerwania kręgu przemocy. Ten ogrom bólu, może prowadzić do uogólniania źródła cierpienia na wszystkich ludzi. Osoba taka z zewnątrz, może wydawać się niesympatyczna
i budzić niezrozumienie. Nawet jeśli ktoś proponuje jej adekwatną pomoc, może wyrzucać
z siebie bezwładnie nieprzyjemny ładunek emocjonalny. Z czego wynika ten paradoks, że ofiara sama zamyka sobie drogę pomocy? Pewnie z faktu nieprzewidywalności czasu, kiedy dostanie następny cios od oprawcy. Przez cały czas jest nastawiona na atak i obronę. Coś
w stylu „tak bardzo mnie boli, zostawcie mnie wszyscy w spokoju, na wszelki wypadek”.

II etap nazwany jest „wtórne zranienie”. Powstaje on w interakcji z tzw. „pomagaczami”, czyli osobami, które zaprzeczają prawdziwości relacjonowanych przez ofiarę wydarzeń. Nie widzą lub nie chcą widzieć, zaprzeczają, umniejszają krzywdzie. Czasem w skrajnych sytuacjach, mogą nawet doszukiwać się winy, za zaistniałe sytuacje,
w pokrzywdzonym. Chcą pomóc – a w znaczący sposób szkodzą. Ofiary często wspominają, że na tym etapie doznają jeszcze większej krzywdy, niż w trakcie działania pierwotnego stresora. Mimo lęku przed ludźmi, którzy w ich odczuciu są źródłem krzywdy, zbierają siły
i determinację, aby poprosić o pomoc. Doznają "wtórnego zranienia". Otrzymują informację, że miały uzasadnione obawy. Są skazani na samotność, nikt im nie pomoże, a ludzie krzywdzą i ranią.

III etap - przejmowanie tożsamości ofiary. Osoba taka rozłamuje się w środku, tak jakby na dwie tożsamości. Jedna mówi o doznawanej krzywdzie, druga samopiętnuje się - oskarża o słabość i dopatruje w sobie źródła zachowań oprawcy. Poniża się. Na tym etapie ofiara często zaprzecza potrzebie pomocy, gdy ktoś uważny zwróci uwagę na jej cierpienie
i zaoferuje wsparcie. Gdy nawet ma lepszy moment i o tą pomoc poprosi, żąda pomocy teraz, natychmiast na swoich zasadach. Tylko taka pomoc, w jej odczuciu, jest dla niej bezpieczna
i adekwatna. Z tego powodu, osoba, nie znająca tego mechanizmu, może pomyśleć o niej, jako o roszczeniowej, niewdzięcznej. Ofiara jest zamknięta w błędnym kole przemocy - ciosy otrzymuje od oprawcy, samej siebie i innych ludzi.

Skrajnym przykładem syndromu ofiary jest "syndrom Sztokholmski".
Jak sama nazwa wskazuje, powstał w nawiązaniu do napadu na bank, który miał miejsce
w Sztokholmie, w 1973 roku. Napad "nie wypalił". Grupa przestępców była zmuszona wziąć kilku klientów banku, za zakładników. Od momentu napadu do uwolnienia minęło kilka dni.
Po uwolnieniu, policja miała trudności z wyprowadzeniem pokrzywdzonych, którzy bronili złodziei. Podczas przesłuchań odmówili składania zeznań wobec oprawców, a winę za wszystko obarczyli policję. Po jakimś czasie, jedna z przetrzymywanych kobiet, pobrała się
z przestępcą, a inna założyła fundację zbierającą pieniądze na prawników dla złodziei.

Czemu tak się dzieje? Bo z ewolucyjnego punktu widzenia człowiek, ma mechanizmy przystosowawcze, do przeżycia naprawdę strasznych rzeczy.

Utożsamiając się z oprawcą, nie czuje się tym słabszym, krzywdzonym. Liczy w ten sposób na aprobatę krzywdziciela, na którego niejako czuje się skazany. Jest w złudnym poczuciu bezpieczeństwa. Nie musi również zbierać sił, których nawiasem mówiąc najczęściej nie ma, na walkę o swoją wolność osobistą.

Jak pomóc ofierze?

Myślę, że nie jest to łatwe zadanie. Na pewno, jeśli ktoś może, to stworzyć osobie tej bezpieczne warunki do funkcjonowania, z dala od oprawcy. Jeśli nie mamy takiej możliwości to proponuję podsunąć kontakt do instytucji, które mogą pomóc, w oddzieleniu się od wpływu krzywdziciela. Pozwala to ofierze na nabranie perspektywy i siły na walkę. Nie zaprzeczać prawdziwości wypowiadanych przez nią treści. Zauważać doznawaną przez nią krzywdę
i sugerować, że jeśli potrzebuje pomocy – jesteśmy. Warto skierować kroki tej osoby po specjalistyczną pomoc, aby przeżyła doznane liczne traumy, zrozumiała siebie, zastanowiła się, jak uniknąć krzywdy w przyszłości. Stawiałabym na pomoc małymi kroczkami,
z przerwami, ale sukcesywną i upartą. I nie zrażała się okresowymi wybuchami złości, które wynikają ze złego stanu psychicznego i mechanizmów syndromu ofiary.

 

Gdzie szukać pomocy?

 

Telefon dla Ofiar Przemocy w Rodzinie – 800 120 002 (bezpłatny dla osób dzwoniących
i czynny całą dobę przez 7 dni w tygodniu) konsultacje prawne – poniedziałek i wtorek
w godz. 17.00-21.00, tel. 22 666 28 50, środa w godz. 18.00-22.00, tel. 800 120 002

porady e-mailowe: niebieskalinia@niebieskalinia.info konsultacje z wykorzystaniem komunikatora Skype (także dla osób posługujących się jęz. migowym) – poniedziałki w godz. 13.00-15.00

Ogólnopolskie Pogotowie dla Ofiar Przemocy w Rodzinie „Niebieska Linia” IPZ poradnia telefoniczna 22 668 70 00 dla wszystkich osób pokrzywdzonych przestępstwem (poradnia działa 7 dni w tygodniu w godzinach 12.00-18.00) adres e-mailowy: pogotowie@niebieskalinia.pl strona internetowa: www.niebieskalinia.pl

Kryzysowy Telefon Zaufania − 116 123 czynny codziennie w godzinach 14.00-22.00

Źródło - https://oczamipsychiatryterapeuty.blogspot.com/2019/02/syndrom-ofiary.html

JESTEŚMY RÓŻNI - JESTEŚMY RAZEM

 

W związku z odbywającymi się w szkole obchodami Europejskiego Tygodnia Świadomości Dysleksji pod hasłem „Jesteśmy różni – jesteśmy razem” pedagodzy przygotowali dla uczniów klas III zestawy ćwiczeń usprawniających funkcje percepcyjno – motoryczne. Klasy z II etapu edukacyjnego zmagały się z dyktandami graficznymi, ćwiczeniami ortograficznymi, które kształtują umiejętność czytania ze zrozumieniem. Uczniowie z dużym zaangażowaniem podejmowali oferowane ćwiczenia, wykazywali się wiedzą na temat objawów i rodzajów dysleksji rozwojowej.

Europejski Tydzień Świadomości Dysleksji 2021

 

Tegoroczne obchody Europejskiego Tygodnia Świadomości Dysleksji: 4.10. – 10.10.2021r. będą odbywały się pod hasłem:

„Jesteśmy różni – jesteśmy razem”.

W związku z tym zachęcamy nauczycieli do skorzystania z poradnika dla nauczycieli opracowanego przez pedagoga, logopedę panią Mirosławę Żbikowską, pracownika Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej we Włocławku. Zagadnienia zawarte w poradniku dotyczą wybranych metod i technik wspierających terapię uczniów z dysortografią.

Poniżej link:

https://ppp.wloclawek.eu/wp-content/uploads/2020/04/Wybrane-metody-i-techniki-wspieraj%c4%85ce-terapi%c4%99-uczni%c3%b3w-z-dysortografi%c4%85-poradnik-dla-nauczycieli.docx.pdf

Szkolenie „ Uzależnienie od telefonu i komputera „

 

Poradnia Pedagogiczno-Psychologiczna we Włocławku zaprasza rodziców uczniów szkół podstawowych na szkolenie „ Uzależnienie od telefonu i komputera „ . Szkolenie odbędzie się
w budynku Poradni PP przy ul. Wojska Polskiego 27 w dniu 21.10.2021r. , o godzinie 16.30 w sali
nr 8 (parter). Prowadząca – mgr Grażyna Cudna.

Zapis osób zainteresowanych pod nr telefonu 54 232-59-18. Maksymalna liczba uczestników – 30 osób. 

Lista podmiotów, gdzie uczniowie mogą uzyskać specjalistyczną pomoc i wsparcie

 

                    

                  PORADNIA PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNA
                                             WE WŁOCŁAWKU

                  ul. Wojska Polskiego 27     87 – 800 Włocławek     tel. 54 232 59 18

           

               PORADNIA ZDROWIA PSYCHICZNEGO DLA DZIECI I MŁODZIEŻY

                  ul. Kazimierza Łady 10      87 – 800 Włocławek      tel. 54 412 86 51

                                           

                                            CENTRUM MEDYCZNE MULTIMED

                               ul. Piekarska 5       87 – 800 Włocławek      tel. 533 613 613

                                         

                                         PORADNIA ZDROWIA PSYCHICZNEGO

                               ul. Lunewil 15       87 – 800 Włocławek      tel. 54 231 38 00

                                         

                                          PORADNIA ZDROWIA PSYCHICZNEGO

                               ul. Kaliska 104 a    87 – 800 Włocławek      tel. 54 232 10 62

                                        

                                          MIEJSKI OŚRODEK POMOCY RODZINIE

                               ul. Ogniowa 8/10   87 – 800 Włocławek      tel. 54 423 23 00

             

                  SPECJALISTYCZNY OŚRODEK WSPARCIA DLA OFIAR PRZEMOCY
                                               W RODZINIE WE WŁOCŁAWKU

                                   ul. Żytnia 58      87 – 800 Włocławek      tel. 54 413 50 96

                       

                         STOWARZYSZENIE POMOCY DZIECIOM I DOROSŁYM
                       Z NIEPEŁNOSPRAWNOSCIĄ INTELEKTUALNĄ – OLIGO

                    ul. Komunalna 4    87 – 800 Włocławek     tel. 533 305 087, 668 445 061

                               FOXMED PORADNIA ZDROWIA PSYCHICZNEGO

                             ul. Królewiecka 30  87 – 800 Włocławek    tel. 605 424 305

               

                 NIEPUBLICZNA PORADNIA PSYCHOLOGICZNO – PEDAGOGICZNA                                                                  

                     CENTRUM DIAGNOZY, TERAPII I WSPOMAGANIA ROZWOJU

                             ul. Łanowa 23 a      87 – 800 Włocławek     tel. 54 232 37 07

      

                            PORADNIA ZDROWIA PSYCHICZNEGO W CENTRUM
                                   DIAGNOSTYCZNO – LECZNICZYM BARSKA

                            ul. Barska 13          87 – 800 Włocławek      tel. 54 233 40 00

 

                         PORADNIA PSYCHIATRYCZNA – KATARZYNA TORBICKA

                                     ul. Wiejska 18 A  lok. 7  87 – 800 Włocławek

 

              CENTRUM ROZWOJU OSOBISTEGO I PSYCHOTERAPII „ALTER – EGO”

                          ul. Kaliska 100      87 – 800 Włocławek   tel. 663 311 195